Nasza Patronka

Anna to imię pochodzenia hebrajskiego, znaczy tyle co "łaska". Pojawiło się w Polsce już w XIII wieku wśród piastowskich księżniczek. Szybko upowszechniło się w dwóch formach: Anna i Hanna oraz licznych i bardzo rozmaitych zdrobnieniach: od Ani po Ankę, Anulkę, Hanię, Hanusię. Po dziś dzień jest jednym z najpopularniejszych imion w naszym kraju. W historii Kościoła było ponad dwadzieścia świętych i błogosławionych tego imienia. Na ogół jednak rodzice jako świętą patronkę dla dziecka wybierają św. Annę, matkę Maryi.

Wiadomości o św. Annie pochodzą wyłącznie z tradycji chrześcijańskiej. Ewangelie o niej nie wspominają. Jedynie apokryfy: Protoewangelia Jakuba, Ewangelia Pseudo-Mateusza, dostarczają nieco informacji. Na ich podstawie ustalono jedną wersję życia świętej. Według niej Anna pochodziła z Betlejem z rodziny kapłańskiej. Jej mężem został Joachim (jego imię znaczy: "przygotowanie Panu"). Zamieszkali w Jerozolimie w dzielnicy Bezetha. Długo nie posiadali dzieci. Dopiero w podeszłym wieku urodziła im się wymodlona córka. Joachim w intencji narodzin dziecka pościł przez 40 dni. Po okresie modlitw i odosobnienia ukazał mu się anioł i obwieścił, że jego prośby zostały wysłuchane. Po przyjściu na świat córki rodzice nadali jej imię Maria. Gdy miała trzy lata oddali ją do świątyni, gdzie wychowywała się wśród rówieśnic. Osierocili ją zanim dorosła.

Miejsce pochówku św. Anny nie jest znane. Wedle jednej tradycji została pochowana w Jerozolimie, skąd jej szczątki przeniesiono w VIIIw. do Konstantynopola. Wedle innej, relikwie św. Anny znajdują się w Prowansji. Wersja ta związana jest z legendą o Łazarzu, który w okresie prześladowań chrześcijan miał schronić się w południowej Francji i tam został pierwszym biskupem Marsylii.

Kult św. Anny szybko zaczął się rozprzestrzeniać najpierw na wschodzie. W 550 r. cesarz Justynian Wielki wzniósł kościół pod jej wezwaniem w Konstantynopolu. W Europie zachodniej pierwszy klasztor poświęcony św. Annie powstał w 701 r. we Francji. Jednak na szeroką skalę jej kult upowszechnił się w Europie zachodniej za sprawą powracających ze wschodu, z wypraw krzyżowych rycerzy, w XIII i XIV wieku. Wiele kościołów powstało pod jej wezwaniem, zaczęły mnożyć się miejsca pielgrzymkowe we Francji, Niemczech, Austrii. W Polsce największe sanktuarium św. Anny znajduje się na Śląsku Opolskim na Górze św. Anny, w miejscu, gdzie ktoś znalazł wyobrażającą ją figurkę. W 1910 roku papież Benedykt XV wydał zgodę na jej koronację.

Popularne były również bractwa pod wezwaniem św. Anny. W Polsce jedno z najbardziej prężnych powstało w XVI w. za panowania Anny Jagiellonki i Stefana Batorego. Jego celem było przeciwstawienie się reformacji, a także zwalczanie pijaństwa i innych społecznych patologii. Członkowie musieli odznaczać się nienaganną opinią i wykształceniem. Do Bractwa św. Anny należeli między innymi kanclerz Jan Zamojski i król Zygmunt III Waza.

Najstarsze wyobrażenia św. Anny pochodzą z VIII wieku. Początkowo przedstawiano ją bez atrybutów, jak Maryję. W XIII wieku upowszechnił się wizerunek znany jako św. Anna Somotrzecia. Siedząca lub stojąca Anna trzyma na kolanach albo za rękę Maryję i Jezusa. Tak przedstawił ją również w XVI w. Leonardo da Vinci w jednym ze swych najsłynniejszych obrazów. Jednocześnie jednak w XVI i XVII w. pojawiły się wizerunki św. Anny jako matki uczącej córkę. Trzyma w nich na ogół otwartą książkę, z której czyta kilkuletnia dziewczynka. Czasem towarzyszy jej św. Joachim.

Wspomnienie św. Anny jest obchodzone 26 lipca wraz ze wspomnieniem św. Joachima. W tym dniu parafia nasza obchodzi swoje patronalne święto.

Św. Anna jest patronką Florencji, Innsbrucku i Neapolu, także szczęśliwego małżeństwa i szczęśliwego dzieciństwa, szczęśliwego porodu, matek, wdów, gospodyń domowych, robotnic, pomocnic domowych, górników, tkaczy, tokarzy, stolarzy artystycznych, młynarzy, kramarzy, żeglarzy, krawców, koronkarzy, służących; jest wzywana w modlitwie o deszcz, o poprawę pogody, o znalezienie rzeczy zgubionych.